Recensies jazz
Carmen Gomes Inc.
Album recensie
Stones in My Passway
Acht sonische vignetten omringen 7 nummers en vormen samen de road movie waarin de geest van Robert Johnson ronddoolt. De mystieke blues muzikant wisselde zijn ziel bij de duivel in voor muzikaal talent, in ruil daarvoor zou hij op zijn 27ste sterven.
Carmen Gomes Inc. interpreteren de nummers van Johnson in eigen stijl. Carmen zelf gaat met haar souljazzy stem waardig in de blues hangen. Haar schrale bluesdoorlopen blue notes deinen in warme dialoog met de gitaarklanken van Folker Tettero. Bassist Peter Bjørnild en drummer Bert Kamsteeg voeden de muziek door de klanken op te lichten of juist te verdiepen. De soundscapes rondom de nummers slepen je door de straten van Greenwood Mississippi.
Geluidstechnicus Frans de Rond ontwierp vanuit zijn hoorspelachtergrond geluidsvignetten die je in een visueel geluidsveld doen belanden: Je ziet Johnson door de straten zwerven omgeven door de stem van Carmen, nietsvermoedend de dood tegemoet na het drinken vergiftigde whiskey.
Metafysiche blues met een jazzrandje.
Album: Stones in my passway
Label: CFMusic / Soundliaison
Drager: CD / Digitaal
Genre: Bluesjazz
Gepubliceerd in Jazzism #1 2024
Vermeersen trio
Album recensie
The Trail
“Een trio biedt geweldige mogelijkheden om op een open manier te improviseren. Het is de kleinste complete bezetting voor ritme, melodie en contrapunt.” Aldus saxofonist Vermeerssen, voor wie The Trail het eerste album met eigen trio is. Open improviseren is het uitgangspunt en dat hoor je in elk nummer terug.
12 composities met verschillende karakters, allemaal vernoemd naar of verwijzend naar ‘Path’ of ‘Road’ in verschillende talen. Vermeerssen beschouwt improviseren als reizen door allerlei landschappen, met een open blik voor wat er maar voorbijkomt.
Het zijn trails langs notenreeksen leidend tot melodieën of het zijn juist brokstukken van geluiden die een compositie vormen.
Loszinnig, luchthartig frivool. In de traditie van jazz zijn samenspel op intuïtie grote waarden. Dit is de gelouterde bassist Dion Nijland op het lijf geschreven. En hoe verrassend voegt de jonge drummer Thomas Jaspers hier zijn ritmische eigenheid toe. Gedrieën bewandelen ze een excentriek pad langs twaalf verwonderlijke geluidslocaties.
Frans Vermeerssen Trio
Album: The Trail
Label: Trytone
Drager: CD
Genre: Jazz
Gepubliceerd in Jazzism #5 2023
WAKO
Album recensie
Ut av det nye
(Out of the new) Ut av det nye is het 6e album van het quartet WAKO.
Hoe kom je tot iets nieuws? Je gooit de letters van je inspiratiebron Paul Bley op tafel en je krijgt het anagram Pleb Yalu. Vervolgens tover je een lyrische melodylijn tevoorschijn en ga je als geolied muziekcollectief aan de haal met de noten. Dat is WAKO-jazz. Muziek die meteen in de oren kruipt. Toegankelijk maar niet voorspelbaar.
Bij Alt det vit tapte (all that we lost) voel je het verlies en de berusting. Et siste farvel (A final farewell): de ballad is even mooi als de titel. Anagram Lois Napoo, Solo Piano kent geen piano solo, dat kan bij jazz.
Ut av det nye heeft een pakkende sfeer. In de verte hoor je parallellen met Jarret’s Scandinavian Quartet en de hedendaagse stijl van Mark Guiliana.
Het geraffineerde geluid is karakteristiek voor dit Nordic Jazz ensemble.
Album: Ut av det nye
Drager: CD
Genre: jazz
Label: Øra Fonogram
www.wakomusic.com
Gepubliceerd in Jazzism #5 2023
Lucas F. Santana Quintet
Album recensie
Ambivalence
Dat de composities van Lucas F. Santana gedreven worden door zijn gevoelens, weten we van zijn prachtige eerbetoon aan George Floyd op zijn album Reflections. De jonge Braziliaan (1993) gaf op dit eerste 5tet-album met zijn timing en frasering, zijn visitekaartje af als zeer getalenteerde bebop saxofonist. Santana won al verschillende prijzen, waaronder Keep an Eye Records. Het album dat hij voor Keep an Eye maakte, ligt nu op de toonbank (mooi woord eigenlijk) met de passende titel ‘Ambivalence’.
Gemengde gevoelens, innerlijke tegenstrijdigheden, afwisseling van geluk en irritatie, waren de vruchtbare bodem voor de composities. Met zijn kwintet ondernam Santana een zoektocht naar het mengen van Amerikaanse jazz met Bossa Nova en Choro.
In de titelsong Ambivalence komt de innerlijke verscheurdheid van Lucas in zijn zuiverste vorm tot uiting. Blijheid en frustratie stromen door dit opus als compagnons van het leven. De kraakheldere toon van zijn tenorsax en de meesterlijke afwisseling van tempi ballen samen in deze schreeuw van teleurstelling en melodische fluistering van tevredenheid. Waarbij de karakteristieke inbreng van pianist Thimoty Banchet niet onvermeld mag blijven.
Nostalgisch klinken vervolgens de odes aan beide ouders Regina en Luiz waar de sax op kenmerkende Braziliaanse wijze door de nummers heen trekt, en Davor Stehlik met zijn gitaar een bijzonder klankkleur toevoegt.
Op de laatste nummers van het album gaat Santana in duet met de speciale gast, trompettist Suzan Veneman. Daarmee sluit het album af met een gevoel van geruststelling. Samen met Tijs Klaasen (bas) en Tim Hennekens (drums) heeft Lucas zich zo omringd met een groep zeer begaafde jonge musici. En dat hoor je terug in iedere noot.
Album: Ambivalence
Drager: CD
Genre: jazz
Label: Zennez / Keep an eye: the record
www.lucasfsantana.com
Gepubliceerd in Jazzism # 2022
Tijs Klaassen Quintet
Album recensie
Clavius
Clavius is een krater op de maan die je pas ontdekt als je ernaar op zoek gaat. Zo is Tijs Klaassen op zoek naar oorspronkelijke klanken voor zijn composities.
Een bassist als bandleider levert vaak verrassende muziek op. Dat de musici in dit kwintet allemaal behept zijn met compositorische gaven, klinkt door in elk nerf van de muziek. Ieder interpreteert de intentie van de compositie.
Bij het horen van de eerste maten van het album word je op het verkeerde been gezet. Het klassieke klankbeeld van een kwintet verandert echter snel van kleur.
De saxen brengen prachtige dubbelklanken, de bas laveert en altereert, de pianoakkoorden gaan over in synthesizerklanken, sterke ritmes changeren naar tegendraads slagwerk.
Ondanks het gebruik van mineur klanken blijft de sfeer lichtvoetig. De verrassende structuur van de composities brengt een luisterrijke stemming voort.
Na het beluisteren wandelt de sfeer van de muziek nog een tijd met je mee. Debuutalbum Clavius kun je nu ontdekken, het staat hoog aan de hemel.
Album: Clavius
Drager: CD
Genre: Jazz
Label: Keep an Eye
www.tijsklaassen.nl
Gepubliceerd in Jazzism #6 2020
FRANK WOESTE
Album recensie
Pocket Rhapsody II
Als ik in gezelschap ben, ben ik selectief in het draaien van jazzmuziek; je vriendschappen kunnen zomaar op losse schroeven komen staan. Gelukkig heb ik nu ook de keuze uit het album van Frank Woeste. De van oorsprong Duitse Woeste maakt deel uit van de bands van Ibrahim Maalouf en Youn Sun Nah. Woeste woont in Parijs en speelt verder in verschillende groepen en stijlen, als pianist is hij een alleskunner.
Eric Vloeimans en Frank Woeste zijn elkaar in de afgelopen jaren regelmatig tegengekomen en hebben een muzikale klik. Vandaar dat Vloeimans werd uitgenodigd om op de tweede Pocket Rhapsody de eerste trompet te spelen. Die klik hoor je meteen terug in het openingsnummer; een wonderschone aria voor trompet, door de piano begeleid. In meerdere nummers meandert de trompet van Eric door het melodische pianospel van Frank.
Op andere momenten verrast het kinderkoor Maîtrise des Hauts-de-Seine, het koor van de zoon van Frank, met woordeloze melodielijnen. De kinderstemmen klinken als een instrument en leveren een bijzondere sfeer op. Drummer Stéphane Galland stuwt met strakke ritmes de zich herhalende notenreeksen op. Frank gaat zich vervolgens te buiten aan beweeglijke solo’s, maar blijft altijd dichtbij de melodielijn. Een bescheiden rol is weggelegd voor trombonist Robinson Khoury.
Verpozende ballads en instrumentele uptempo rocknummers wisselen elkaar af. Het is daarmee een prettig toegankelijk album geworden. Schurkt jazz tegen pop, of andersom? Daar lopen je vrienden niet bij weg, ze lopen er wellicht mee weg.
Album: Pocket Rhapsody II
Drager: CD
Genre: Cross-over, Jazz
Label: ACT records
www.frankwoeste.com
Gepubliceerd in Jazzism #6 2020
ROBERT KOEMANS
Album recensie
Cross
Voor Robert Koemans is muziek drager van emoties vanuit een zorgvuldig opgebouwde structuur. Een muziekstuk is als een maaltijd van ingrediënten die met speciale vaardigheid in vorm, smaak en kleur wordt bereid. Het Nieuwe Makers traject van Jazz International Rotterdam, waarvoor Koemans in 2018 is uitgenodigd, gaf hem de gelegenheid nieuwe smaken te ontdekken en eigen recepten te schrijven. Dit mondde uit in het debuutalbum CROSS. Na het eerder verscheen album JOLT van het tienkoppige Coal Harbour, waarvan hij de componist en bandleider was, doorloopt hij dit traject als trio samen met Alessandro Fongaro en Willem Romers. CROSS is een fraai debuut met drie musici die elkaar goed aanvoelen. In de bijlage bij het mooi vormgegeven album beschrijft Robert het interessante proces dat hoort bij de zoektocht naar een nieuwe muzikale identiteit. De nummers klinken ingetogen en hebben veelal een introspectief karakter. De opbouw van de nummers is boeiend en het timbre is avontuurlijk. Met dit negen gangen diner is Koemans op weg naar het predicaat chef-kok met een album vol smaakvolle recepten. Aan tafel!
Musici:
Robert Koemans – piano
Alessandro Fongaro – bas
Willem Romers – drums
Album: CROSS
Drager: CD
Genre: Jazz
Label: Zennezrecords
www.robertkoemans.com
Gepubliceerd in Jazzism #5 2020
MIKE KRAHL
Album recensie
Fraction
Maik Krahl is een jonge Duitse trompettist (1991), geboren in Dresden. Met zijn Maik Krahl Quartet heeft hij zijn tweede album Fraction afgeleverd.
Wat opvalt aan dit album is de verscheidenheid aan sferen en een afwisseling die loopt van lounge jazz naar uptempo. Maik brengt in elk nummer een ander timbre aan en wisselt een strak portato af met warme volle legato klanken. Met zijn variaties in tongslag etaleert hij een fantastische techniek, passend bij de stemming van het nummer.
‘Tangent to Tango’ is een ritmisch gedreven nummer waar vanwege de sterke tempowisselingen louter vergevorderde dansers mee uit de voeten kunnen. Op ‘Big Adventures of a Tiny Creature’, gaat de trompet een paringsdans aan met de saxofoon van Seamus Blake. ‘At first sight’ lijkt op het eerste gezicht een braaf nummer maar tolt van de jazzy omwentelingen. ‘Longtime beauty’ klinkt als een soundtrack van een melancholische Duitse roadmovie. Samengevat: sterk muzikaal album van een begenadigd trompettist.
Artiesten:
Maik Krahl – Trumpet
Constantin Krahmer – Piano
Oliver Lutz – BassLeif Berger – Drums
Ft. Seamus Blake – Saxophone
Album: Fraction
Label: Challenge records
Genre: jazz
Geluidsdrager: cd
Gepubliceerd in Jazzism #4 2020
BOHREN & DER CLUB OF GORE
Album recensie
Patchouli Blue
Bij de ultieme beleving van de muziek van Patchouli Blue stel ik mij een concert voor van Bohren & der Club of Gore op een matig uitgelicht podium van een zaaltje in een door krimp getroffen provinciestadje. Het publiek bestaat uit een handvol luisteraars die gebukt gaan onder het leven en het idee van een nabije ondergang. Na afloop verdwijnen ze in de nacht en bestendigen hun grauwe gedachten met goedkope vodka. Op één na, de moeder van één van de bandleden die elk concert van haar zoon bijwoont. Haar aanwezigheid en eeuwigdurende steun vertegenwoordigt de hoop.
“Verwirrung am Strand”, “Glaub mir kein Wort”, “Tief gesunken“; zomaar een greep uit de titels van het laatste album van de in 1988 opgerichte Duitse band.
De nummers op het album zijn een mix van slowjazz en ambient met een aardedonkere ondertoon. Noem het maar doomjazz. Het past allemaal goed bij de doodskoppen op de hoes. Maar ook de in bloei staande bloem is terug te horen. Mijn tip: drink er vodka van een goed merk bij.
Artiesten: Bohren & der Club of Gore
Album: Patchouli Blue
Label: PIAS
Genre: ambient, slowjazz
Geluidsdrager: cd
Gepubliceerd in: Jazzism #2 2020
HENK
Album recensie
THE ROAD UNKNOWN
HENK is onrustig, HENK is relaxed, HENK is eufonisch, HENK is disharmonisch. The Road Unknown loop je in 67 minuten af. Na afloop weet je niet waar je terecht gekomen bent.
Slenterend door zompige uiterwaarden, rennend door grootsteedse asfaltlanen, sjokkend over een olifantenpaadje in het park. Alle wegen leiden naar Henk.
De muziek loopt van eenvoudig naar complex en terug. Paden kruisen elkaar en klanken vormen een netwerk van onbekende verbindingen. Het stratenpatroon van muzikale ideeën wordt uitgedaagd met off-the-road improvisaties.
Na vijf keer beluisteren begint de weg je een beetje bekend voor te komen, herken je de doorkijkjes.
Een afwisselende wandeling die je vaker wil maken.
Artiesten: HENK
Stephanie Francke (alt en sopraan sax),
Bert Lochs (trompet en flugelhorn),
Ed Baatsen (piano),
Henk de Ligt (contrabas en composities)
Friso van Wijck (slagwerk).
Album: The Road Unknown
Label: LiBa 1901
Genre: jazz
Geluidsdrager: cd
Gepubliceerd in: Jazzism #2 2020
DASH!
Album recensie
Rewired
DASH! is de free-funk band van Maarten Ornstein. Het album Rewired is het 6e album van DASH! dat ooit als een octet is begonnen. De doorstart als trio in 2012 heeft een transitie ingezet. Free-funk is in de verte nog terug te horen, het accent ligt toch vooral op verfijnde improvisatie en verweven samenspel.
De vaak melodische muziek, gebaseerd op een riff van zowel bas als drums, voelt zoel aan. Daarvoor hoef je niet te weten dat de muziek in een broeierige zomer is opgenomen. Edoch, het verklaart een hoop. Het trio is een aantal avonden zonder tijdsdruk de studio in gedoken om à l’improviste te gaan spelen, jazz pur sang.
Hoeke tikt op een klein instrumentarium mooie counter melodieën bij elkaar, Oele speelt geraffineerd bas en met het gebruik van elektrische klanken van sax en klarinet geeft Ornstein de muziek een aparte kleur.
Dat leverde aangename muziekstukken op in verschillende tempi en als geheel goed passend op één album. Het is wachten op een nieuwe zomer, een zoele avond, op de loungebank, schuifdeur open; get Rewired!
Maarten Ornstein – saxofoon
Alex Oele – basgitaar
Eric Hoeke – drums
ZENNEZ Records
Genre: Moderne jazz
Gepubliceerd in Jazzism #6 2019/2020
James Carter Organ Trio
Album recensie
Live from Newport Jazz
Overal in de wereld zijn de bewaard gebleven Hammondorgels afgestoft. Steeds vaker duikt het instrument op in allerlei samenstellingen. James Carter vormt er een trio mee.
Vanaf de eerste noot is duidelijk wat je als klankbeeld te wachten staat: karakteristiek Hammond, groovy sound, scheurende sax, drijvende drums.
James Carter blies letterlijk al in 2005 een orgelcombo in het leven. Op Newport Jazz transformeert hij het werk van Django Reinhardt van gitaar (en accordeon) naar sax en Hammond.
Carter benadert met zijn sax de muziek als een leadgitarist. Maar als je bij iemand hoort dat een sax een riet heeft, dan is het wel bij hem: je hoort de lucht het mondstuk in geperst worden.
Gerard Gibbs groovt met het Hammondorgel als een blaasinstrument, Alex White funkt op de drums. Dit album is een live-registratie (gemiddelde duur van een track: 10 minuten) waarbij je steeds het gevoel hebt: “Hier had ik bij willen zijn”.
Label: Blue Note
Musici:
Gerard Gibbs, Hammond B3
Alexander White, drums
James Carter, Sax
Category: groove jazz
Gepubliceerd op: Jazzism.nl
Shanin Novrasli
“From Baku to New York City”
Album recensie
Shanin Novrasli biedt met zijn album From Baku to New York City een muzikale reis langs verschillende bestemmingen. Soms ga je te voet, het volgende moment ben je off-the-road zwetend op een mountainbike, dan dobber je in een bootje of je gaat toeren in een Lada door Azerbaijan.
Shanin is een begenadigd pianist en protegé van Ahmad Jamal. Op dit album speelt Shanin samen met James Cammack en Herlin Riley, die meester Jamal aan hem heeft uitgeleend.
Shanin brengt muziek uit zowel pop, klassiek en jazz. Het is vreemd maar tevens vertrouwd om Both sides now van Joni Mitchell te horen. Vreemd omdat je het niet verwacht op een jazzlabel, vertrouwd omdat de herkenbare melodie in een jazzidioom is gegoten. De Bop uitvoeringen van Monk of Gillespie staan als een huis, de werken uit Azerbaijan hebben een geheel eigen sfeer. De lange reis levert een veelzijdig album op van een virtuoos pianist.
Label: Jazz Village (PIAS)
Musici:
Shanin Novrasli, piano
James Cammack, double bass
Herlin Riley, drums
Produced by Ahmad Jamal
Category: jazz
Gepubliceerd op: Jazzism.nl
Doppler Trio
“Nebula”
Het Doppler trio bestaat uit drie jonge musici die elkaar op het Artez conservatorium hebben gevonden. Ze vormen op het eerste gezicht een klassiek jazzcombo. De muzikale insteek op het album Nebula wijkt echter ver van het klassieke jazzidioom af.
Nebula is een term uit de astronomie. Het zijn die nevels en gaswolken die als geboorteplaats van sterren worden beschouwd. Nebula is tevens de geboorte van het geluid van het Doppler trio; een debuutalbum dus. De muziek ademt atmosfeer en neemt je mee de ruimte in. Ondersteunt met synthesizer, effecten en zang voert de reis langs sterke composities.
Binnen de nummers vinden voortdurend onverwachte tempowisselingen en ritmeveranderingen plaats. Solo’s en improvisaties staan nooit op zichzelf, ze maken een geraffineerd onderdeel uit van de ontwikkeling van het muziekstuk.
De verhalende muzikale opbouw maakt Nebula zeer interessant om naar te luisteren. Van sommige live-albums zou je willen dat je bij de uitvoering was geweest. Dit studioalbum maakt nieuwsgierig naar de live uitvoering: de muziek geeft zoveel ruimte voor extra improvisatie dat je graag een ticket boekt voor een interstellaire ruimtereis met dopplereffect.
Sterk debuutalbum.
Recensie: Emil Roes
Daniël van der Duim – piano, synths
Floris-jan van den Berg – double bass, vocals, keys
Hendrik Eichler – drums, tablas, sound fx
Fattoria Records
Moderne jazz
Gepubliceerd in: Jazzism #6 2019/2020
Album recensie
Liran Donin’s 1000 Boats
“8 songs”
Niets is wat het is. Je noemt je album 8 songs en je zet er 9 op. Daarmee heb je de toon gezet. Liran Donin heeft zichzelf gerijpt bij vele muzikanten voorafgaand aan zijn debuutalbum. Donin, komend uit Tel Aviv met een Marokkaanse achtergrond, muzikaal gevormd in London, noemt zijn project ‘1000 boats’.
8 Songs is een getuigenis van zijn komaf. Als double bass-speler benadert hij de songs vanuit een eigen invalshoek. De twee saxofonisten (Williams & Arcoleo) zorgen voor een gretige inkleuring waarbij de tonen afwijken van de gangbare westerse jazzsound. Italiaanse Maria Chiaria Arigò legt mooie klankgordijnen waarop het heerlijk improviseren is, Ben Brown zorgt voor een jeugdigstrak ritme.
Het album levert een mooie afwisseling tussen uptempo nummers en ballads met veel ruimte voor afzonderlijke instrumenten. In een nummer als ‘Tel Aviv to Ramallah’ voel je de spanning en onrust in het Midden-Oosten, maar ook de hoop op een vreedzaam samenleven: Liran is een optimistisch mens. ‘Gal and Osh’ vertolkt het verhaal over vriendschap waar naast vertrouwen en harmonie ook botsingen plaatsvinden.
Dit is een bijzonder album met musici die in staat zijn hun muzikale stijlen bij elkaar te brengen. Een album van een groot verteller die tevens alle registers van zijn double bass weet te bespelen.
Recensie: Emil Roes
Liran Donin – double bass
Chris Williams – alto saxophone
Josh Arcoleo – tenor saxophone
Maria Chiaria Arigò – piano
Ben Brown – drums
Cavalo Records LDCD001
Gepubliceerd in: Jazzism #5 2019
Album recensie
Live een stuk wilder dan het album Blank Page
Blank Page – New Impressions of Debussy
Florian Dohrmann hoorde op de radio een uitvoering van Achille-Claude Debussy’s La fille aux cheveux de lin en het idee was geboren: Composities van Debussy uitvoeren met een jazz-quartet.
Claude Debussy gold als grote vernieuwer van de klassieke muziek aan het eind van de 19eeeuw. Om te komen tot een hoogst oorspronkelijke, eigen klanktaal schrapte hij alle conventies over de compositieleer van dat moment. Hij wilde vanaf scretch beginnen, met een blanco pagina. Dat leverde soms vormloze composities op met weinig structuur. Of liever: een eigen structuur.
Laat dat nu een sterk uitgangspunt zijn van jazz. Debussy als voorloper van de jazz, onvooringenomen bij het bedenken van arrangementen.
Debussy zocht naar een nieuw idioom dat in die tijd werd afgedaan met de term impressionistisch. Een betere term is ‘sfeertekenend’. En dat is wat Florian Dohrmann op dit album overneemt. Hij tekent Debussy in een jazzversie via een quartet met een bijzondere bezetting. Dat levert een eigen-aardige sfeer op: Debussy uitgevoerd op Gibson.
Geen Blank Page, daarvoor is het handschrift van Debussy te veel aanwezig.
Recensie: Emil Roes
Florian Dohrmann – double bass
Joachim Staudt – alto saxophone & bass clarinet
Christoph Neuhaus – guitar
Lars Binder, drums
Modern Chamber Jazz
MOM-0026 (released Feb 22nd 2019)
Uitgegeven door: MOCHERMUSIC
Gepubliceerd in: Jazzism #2
Concert en album recensie
(klik op de afbeelding voor video)
Naar de kern
Het is eigenlijk zo’n winteravond waarop je niet de deur uit wilt; koel en winderig, beetje grauw en vochtig. Toch mezelf in beweging gezet om de cd-presentatie van het trio van Mike Roelofs bij te wonen. Ik had zo’n voorgevoel dat ik anders iets zou missen.
De authentieke bibliotheek van voormalig pensionaat De Refter in Ubbergen vormde het passend decor voor de eerste live opvoering van Root of the Matter.
Kenmerk van een trio bestaande uit piano/bas/drums is dat er voor alle instrumenten tegelijkertijd plaats is in je oren. De instrumenten zitten elkaar nooit in de weg en er wordt geen geluidswal opgeworpen door samenvallende klanken.
De composities van Mike zijn afwisselend, hebben elk een eigen structuur. Het motief van ieder nummer wordt geschakeerd neergezet. Met eigengereide intro’s, prachtige thematische loopjes en verrassende frases word je meegenomen door de klankenreeksen. Mike beroert de toetsen met affect en varieert soepel in zijn ingebedde solo’s. Guus Bakker (contrabas) legt mooie lijnen, ondersteunend in thematische passages, instinctief in de solo’s.
Een speciale rol in de composities is weggelegd voor de drums. Mike Roelofs kiest in zijn triobezetting altijd voor een uiterst fijngevoelige drummer. Het is een lust voor het oog om naar drummer Arthur Lijten te kijken. De manier waarop hij de slagwerk partij invult is subtiel, voegend, accenten leggend en ritmegevend.
Root of the matter, Labour of love, Ode to the invisible sweat of the heart. Het zijn niet zomaar titels. Het zijn labels die verwijzen naar de essentie. Met de warme consonanten en frisse dissonanten beschrijft de muziek de kwintessens van het leven, zij het op een contemplatieve wijze: nergens uitbundig.
Mike heeft jaren de tijd genomen om dit album uit te brengen. Het resultaat is dan ook een bijzonder verfijnd en evenwichtig geheel. Vergeleken met zijn vorige album Catharsis, heeft Root of the matter veel meer een eigen signature. Waren het op Catharsis de nummers Wachtenmoe en Koud die duidelijk de onderscheidende klankleur van Roelofs dragen, op Root of the Matter zijn alle nummers volledig herkenbaar. Mike Roelofs heeft een hoorbare eigen stijl ontwikkeld, en die is mooi.
Dit is een cd die een tijdje in de speler blijft zitten; acht nummers die je zonder dat het verveelt, meermaals achterelkaar op details kunt beluisteren. Waarbij sommige melodische notenreeksen zich als prettige oorwurmen gaan gedragen. Aan te bevelen met een goed glas wijn op een druilerige winteravond. Op zo’n avond hoef je de deur niet meer uit.
Gepubliceerd op: www.jazznu.com
Bezetting:
Mike Roelofs – piano
Guus Bakker – contrabas
Arthur Lijten – drums
Album: Root of the Matter
Aantal nummers: 8
Tijdsduur: 45:59
Website: www.mikeroelofs.com
Recorded at theater de Maaspoort
Album release: 2019
Mike Roelofs Music 2018.
All tracks composed by Mike Roelofs.
Recorded, mixed and mastered by Niels Koster.
Album recensie
ANTHONY STRONG – ME AND MY RADIO
Guaranteed! Records
Genre: Jazz Entertainment
De ontbijtruimte van het hotel in St. Petersburg is gesitueerd op de bovenste verdieping, eigenlijk op het dak. De ramen geven een weids uitzicht over de ontwakende stad. Je wrijft de slaap uit je ogen, je haalt je koffie en je croissantje en strijkt neer aan de ontbijttafel. Uit de radio klinkt good-morning-jazz. Kabbelende muziek, lichtjes en vrolijk. Jazz van alle tijden.
Het had ook het geluid van het nieuwe album ME AND MY RADIO van Anthony Strong kunnen zijn. Het repertoire van Anthony is ongegeneerd old-school. Met een batterij aan muzikanten roept hij het ene moment een bigband sfeer op, dan weer verpakt hij de muziek in een arrangement voor een kleine bezetting. Maar altijd met een Strong sausje: volledig ‘geproduceerd’, alle noten strak op hun plaats. Knap uitgevoerd, weinig verassend.
Deze Engelse entertainer geeft zijn eigen vertolking van het werk van iconen als Charlie Bertrong, Ella Fitzgerald, Stevie Wonder en Johnny Cash. Er is geen plaats voor spannende solo’s of complexe uitstapjes. Geen brave new world, meer een brave oude wereld. Je hoeft er niet voor naar St. Petersburg:
Rij op een zonnige zondagmiddag met je cabrio door Wassenaar en laat de blije muziek van gentleman Strong door je oren waaien. Op de tweede zondag ga je meezingen…
Recensie: Emil Roes
Gepubliceerd in: Jazzism #3
/ jazz album recensies