Eén emmertje

De hoge golfslag vormt voor de vissers geen belemmering uit te varen. Alle vissers van het dorp zijn die nacht het water opgegaan. Een stevige bries in het zeil brengt de houten catamarans op snelheid. We koersen alsmaar rechtdoor. Het is aardedonker. De sterren en de lichtjes aan de kust achter mij, zijn de enige bakens. De boot danst over de golven. Ik houd me met beide handen stevig aan de randen van de boot vast. In het donker kan ik moeilijk inschatten of de zee nu buitengewoon onrustig is of niet. Het grote zeil klappert. Bij iedere aanvaring met een golf krijg ik een flinke laag. Gelukkig is het water van de Balinese zee van een aangename temperatuur. De visser, Padi’s vader, heeft zijn aandacht bij zeil en roer. Als ik achteromkijk ontwijkt hij mijn blik. Hij spreekt geen Engels en voelt zich wellicht enigszins opgelaten. We hadden afgesproken dat Padi mee zou gaan vissen. Maar de vader wil zo min mogelijk mensen in de boot. Dus zijn we zonder Padi vertrokken.

Zeilen langs het strand, Bali

Strand

Ik ben Padi een dag eerder op het strand tegengekomen. Hij deelt er flyers uit van het restaurant waar hij ’s avonds werkt. Padi vertelt enthousiast over de omgeving. Het valt me op dat hij zich met zijn beperkte kennis van het Engels, toch behoorlijk goed kan uitdrukken. Als alle Balinezen heeft ook hij een charmante lach. Hij wil me graag nog veel meer laten zien. Of ik misschien met een vissersboot de zee op wil? Overdag wordt er niet gevist, dus dan kunnen we de boot gebruiken om voor de kust te gaan zeilen.

Vissen

Op mijn vraag of we ook ’s nachts mee kunnen gaan vissen, komt een oprecht ja. We spreken een prijs voor de tocht af. Padi haalt ons om 04.00 uur ’s nachts op bij mijn hotel. Achterop de scooter gaan we naar zijn dorp. Voor ik het weet zitten we op zee, het warme water trotserend. Als de zon boven de horizon komt, keert de visser zijn boot en varen we terug. Achter de boot hangt een vislijn met 120 haakjes. Ik wijs op de lijn en vraag in gebarentaal of hij al wat gevangen heeft. Zijn gezichtsuitdrukking spreekt boekdelen. Om 08:00 uur trekken we de boot weer het strand op. Het dan inmiddels volledig licht geworden.

Niets gevangen. Van de dertig vissersboten die deze nacht zijn uitgevaren, heeft er één een emmertje vis binnengehaald. De gevangen vis wordt verdeeld onder de vrouwen van het dorp die de vissers hebben staan opwachten.

Terug na een nacht met nauwelijks vangst.

Gastvrijheid

Padi staat ook op het strand. We moeten bij de familie komen ontbijten. Daar tref ik Padi’s baby en zijn jonge vrouw. Padi is zestien. Hij vertelt dat hij een kind heeft verwekt bij een meisje van vijftien, nu zijn vrouw. Hij was verplicht te trouwen en mag daardoor niet meer naar school. We eten met de grootfamilie. Op ons bord een heerlijke gerookte vis. De anderen alleen rijst met groenten. Ongemakkelijk schuif ik de vis naar het midden en nodig iedereen uit van de vis te eten. Ze hebben het meer nodig dan ik. Of dit gebaar me in dank afgenomen wordt, weet ik niet, ik wil hun niet voor het hoofd stoten.

Het matras dient ’s ochtends als zitplek om te ontbijten.

Padi is trots op zijn zoontje. Hij is erg zorgzaam en toont een enorme gedrevenheid; elke dag werkt hij in het restaurant, leert Engels en probeert aan toeristen wat extra’s te verdienen voor zijn gezin en ouders. Vandaag ben ik de vis die hij voor ze heeft gevangen. Daar kunnen ze een week van eten.

Tip

Op het strand kun je uit allerlei activiteiten kiezen bij de vele strandexploitanten. De uitbaters verdienen aardig aan het toerisme. Voor een jongen als Padi zijn de bijverdiensten broodnodig. Hij kan je daarbij meenemen in het leven van alledag en dat zorgt voor een ware ontmoeting. Ga dus eens van het gebaande pad; het voegt iets extra’s aan je vakantie toe.

De vissers van Bali hebben hinder van de grote internationale trawlers die de zee leeg vissen met hun grote netten.